ارزیابی پتانسیل روانگرایی در سازه های زیرزمینی( مطالعه موردی قطعه شرقی- غربی تونل خط 7 متروی تهران)

روانگرایی یکی از مهمترین و تأثیرگذارترین عوامل تخریب سازهها در مناطق مستعد بروز این پدیده هنگام وقوع زلزله میباشد. بطور کلی روانگرایی و شدت آن به دو عامل مهم شامل خصوصیات لرزهها و شرایط مصالح اشباع برای روان شدن، از جمله تراکم آنها بستگی دارد. هر چند پدیده روانگرایی و تأثیر آن بر سازههای سطحی به کرات مورد مطالعه قرار گرفته، اما تأثیر آن بر سازههای زیرزمینی تاکنون کمتر مورد توجه بوده است. همچنین با توجه به گسترش فضاهای زیر زمینی مانند مترو و تونلهای ماشینرو در کشورهای رو به توسعه مانند ایران و قرار گرفتن کشور در منطقهای با لرزهخیزی بالا ضرورت مطالعه در این زمینه آشکار میباشد. در این پژوهش به ارزیابی روانگرایی در بخشی از تونل خط 7 متروی تهران (قطعه شرقی- غربی) پرداخته شده است. به منظور سهولت در محاسبات این قسمت از تونل به 6 بخش تقسیم شده است و هر بخش بطور مجزا مورد هستند استفاده شده است که عبارتند از روش سید، روش جدید ونکوور SPT بررسی قرار گرفته است. در این پژوهش از سه روش که بر پایه عدد و روش متوسط که میانگینی از چند روش ارزیابی می باشد. سپس پتانسیل روانگرایی بر پایه سرعت امواج برشی در خاک مورد ارزیابیقرار گرفته است و در نهایت مقادیر بدست آمده از این روش ها با هم مقایسه شده است.

کلمات کلیدی:

روانگرایی، تونل، عدد نفوذ استاندارد، موج برشی، لرزه خیزی

نویسندگان :

علی ارومیه ای (استاد دانشکده علوم پایه، دانشگاه تربیت مدرس)

امیرحسین منجمی(کارشناس ارشد زمین شناسی مهندسی، موسسه مهندسین مشاور طاها)

صادق طریق ازلی(دانشجوی دکتری زمین شناسی مهندسی، دانشکده زمین شناسی مهندسی دانشگاه فردوسی مشهد)

مسعود احمدوند (کارشناس ارشد عمران- ژئوتکنیک، موسسه مهندسین مشاور طاها)

اولین کنفرانس ملی مهندسی ژئوتکنیک ایران (1392)